అబ్బా! చంపేస్తున్నావ్…మ్..కానీ, నీ కసి అంతా చూపించు…కుళ్ళబొడిచేయ్.... Part-02

ఇకపోతే, శివ, లలిత ఎక్కిన వైజాగ్ బస్ లో ఇద్దరూ పక్కపక్క సీట్లు కొంత కష్టపడి సాధించి, కూర్చున్నారు. అతను సీట్లో కాస్త రిలేక్స్ గా జారబడబోతుండగా, “అన్నయ్యా! వైజాగ్ కి ఎన్నింటికి వెళతాం?” అని అడిగింది లలిత. “ఉదయం ఆరు అవుతుందనుకుంటా.” అన్నాడు శివ. “అవునా! నీ పెళ్ళి ఎక్కడా?”  “నా పెళ్ళి కాదు తల్లీ. నేను ఎటెండ్ అయ్యే పెళ్ళి.” “అదేలే, ఎక్కడా?” “మద్దెలపాలెం.” అన్నాడు శివ. వెంటనే లలిత ఎగ్జైటింగ్ గా “అరే, నా పెళ్ళీ అక్కడే.” అంది. అతను ఆమె వైపు కాస్త చిరాకుగా చూసి “నీ పెళ్ళి కాదు. నువ్వు వెళ్ళే పెళ్ళి.” అన్నాడు. ఇంతలో అటెండర్ బ్లాంకెట్స్ తెచ్చి ఇచ్చాడు. ఆమె ఒక బ్లాంకెట్ ని అతనికి ఇచ్చి, “చలేస్తుందేమో, కప్పుకో అన్నయ్య.” అంది. బస్ బయలుదేరింది. ఇక్కడ కూడా కామెడీ సినిమానే వేసారు. శివకు ఏక్షన్ సినిమాలంటే ఇష్టం. అందుకే పెద్ద పట్టించుకోకుండా, నిద్రకి ఉపక్రమించాడు. మాగన్నుగా నిద్ర పడుతుండగా
లలిత అతని తొడ మీద కొడుతూ పెద్దగా నవ్వింది. శివ ఉలిక్కిపడి ఆమె వైపు చూసాడు. ఆమె అతని తొడ పట్టి కుదిపేస్తూ “సూపర్ సీన్, చూడు చూడు.” అంటుంది. శివ రెండు నిమిషాలు చూసాడు గానీ అతనికి ఏం ఎక్కలేదు. కునుకుపాట్లు పడడం, ఆమె నవ్వులకి ఉలిక్కిపడడం, దీని తోనే సరిపోయింది అతనికి. “అబ్బా! ఆ రాజేష్ గాడు ఎలా పడతున్నాడురా బాబూ!” అనుకున్నాడు. మొత్తానికి సినిమా అయిపోయింది. అతనికి ప్రశాంతంగా నిద్ర పట్టింది. మధ్యలో ఎందుకో మెలుకువ వచ్చింది అతనికి. లలిత అతని భుజంపై తల పెట్టి నిద్ర పోతుంది. నెమ్మదిగా పక్కకి జరపబోతే, ఆమె తన కుడి చేత్తో, అతని ఎడమ చేతిని మేలేసి, గట్టిగా అతుక్కుపోయింది. ఆమె మొహం వైపు చూసాడు. అమాయకంగా నిద్ర పోతుంది ఆమె. ఆమెని అలా చూసేసరికి ముచ్చట వేసింది అతనికి. కారణం, అసలైన ఆడదానిలా కనిపించింది. సరిత అలా కాదు. కాస్త ఇండివిడ్యువాలిటీ ఎక్కువ. ఈమె లాగ డిపెండెంట్ గా ఉండదు. “రాజేష్ గాడు అదృష్టవంతుడు.” అనుకొని నవ్వుకున్నాడు. తిరిగి నిద్రపోవడానికి ప్రయత్నించాడు, కానీ రావడంలేదు. ఇంతలో లలిత నిద్రలోనే ఒరిగిపోయి అతని వళ్ళో తలపెట్టి పడుకుంది. బస్ కుదుపులకి పడిపోతుందేమోనని, ఆమె చుట్టూ చేయివేసి పట్టుకున్నాడు. ఆమె ఆచేతిని తన గుప్పెట్లో బిగించి పట్టుకుంది. సున్నితంగా ఉంది ఆమె చెయ్యి. ఆమె అతని చేతిని పట్టుకొని, చాలా నిశ్చింతగా నిద్రపోతుంది. తన చేతిని పట్టుకొని ఒక ఆడది నిశ్చింతగా ఉందీ అంటే, ఆ మగాడి ఈగో సూపర్ గా సేటిస్ఫై అవుతుంది కదా. ఆ తృప్తి తోనే ఆమె మొహం వైపు చూస్తూ కూర్చున్నాడతను. చాలా చక్కని మొహం ఆమెది. ఎప్పుడూ ఆమెని అంత పర్టిక్యులర్ గా చూడలేదు అతను. బస్ లోని నీలంరంగు కాంతిలో ముగ్ధంగా కనిపిస్తుంది ఆమె. ఆమె ముక్కు మరీ ముచ్చటగా ఉంది. ఒకసారి తాకాలనిపించింది. కొద్దిగా తటపటాయించి, ఎలాగూ నిద్ర పోతుందిగా అని తెగించి, సుతారంగా ఆమె ముక్కుని చూడువేలితో తాకాడు. నున్నగా ఉంది. ఒక్కక్షణం ఆ వేలిని అలానే ఉంచి,తరువాత నెమ్మదిగా కిందకి దింపి, ఆమె పెదవులని తాకాడు. మృదువుగా ఉన్నాయి. అతనిలో టెంప్టేషన్ మొదలయ్యింది. ఆమె కింది పెదవిపై వేలితో రాసి, ఆ వేలిని ముద్దుపెట్టుకున్నాడు. మరింత టెంప్ట్ అయ్యాడు. అతని చేయి చిన్నగా వణుకుతుంది. తన చూపుడు వేలిని, నాలుకతో తడి చేసి, ఆ తడిని ఆమె పెదవిపై రాసాడు. ఆ తడిలో ఆమె పెదవి మనోహరంగా మెరుస్తుంది. ముద్దు పెట్టుకోమని ఆహ్వానిస్తున్నట్టుగా ఉంది. ఏం చేస్తున్నాడో తెలియని స్థితిలో నెమ్మదిగా కిందకి వంగి, తన పెదవులతో ఆమె పెదవులను తాకాడు. ఆమె నుండి ఏ రియాక్షనూ రాలేదు. మెల్లగా తన కొన నాలుకతో ఆమె కింది పెదవిని తడి చేసాడు. “మ్..” అని చిన్నగా అని, మళ్ళీ ప్రశాంతంగా నిద్ర పోతుందామె. అలాగే వణుకుతూ, ఆమె కింది పెదవిని తన పెదాలతో అందుకొని, చప్పరించాడు. అకస్మాత్తుగా ఆమె కళ్ళు తెరిచి, అతన్ని చూసి, ముందు కాస్త కన్ఫ్యూజ్ అయ్యి, తరువాత చటుక్కున పైకి లేచిపోయింది. అతను ఒక్కసారిగా కంగారు పడ్డాడు. అతని గుండెలు దడదడలాడసాగాయి. ఆమె అతని వైపు ఒకసారి చూసి, తన సీట్లో సర్ధుకొని పడుకుంది. అతని గుండె దడ ఇంకా తగ్గలేదు. ఇక వైజాగ్ వచ్చేవరకూ, ఆమె అతని మీద పడకుండా జాగ్రత్త పడుతూ కునికిపాట్లు పడింది. అతనికైతే ఆ గిల్టీ ఫీలింగ్ తో నిద్రే పట్టలేదు. చివరికి వైజాగ్ లో బస్ దిగిన తరువాత, ఆమె వెళ్ళిపోబోతుంటే, “లలితా, సారీ.” అన్నాడు. ఆమె అతని వైపు ఒకసారి చూసి, ఏమీ మాట్లాకుండా వెళ్ళిపోయింది. *** హైదరాబాద్ లో రాజేష్ సరిత బస్ దిగేసరికి, ఉదయం ఐదు గంటలయింది. రాజేష్ సరితను అడిగాడు “పెళ్ళి ఎన్ని గంటలకి?” అని.  “ఇవినింగ్.” అంది సరిత. “మరి అప్పటివరకూ!?” అన్నాడు రాజేష్. “ఏముందీ, డైరెక్ట్ గా ఫంక్షన్ హాల్ కి పోతాను. అక్కడే కాస్త రిఫ్రెష్ అయ్యి, తెలిసిన వాళ్ళు ఉంటారుకదా, కబుర్లు చెబుతూ గడిపేస్తాను.” అంది సరిత. రాజేష్ కాసేపు ఆలోచించి, “అక్కడ చాలా మంది ఉంటారు కదా, కష్టమేమో !” అన్నాడు. “మరి ఏం చేస్తాం?” అంది సరిత. “నువ్వు ఏం అనుకోనంటే, ఒక సజెషన్ చెబుతా.” అన్నాడు రాజేష్. “అనుకోవడానికి ఏముందీ, చెప్పు.” అంది సరిత. “మా కంపెనీ గెస్ట్ హౌస్ ఇక్కడకి దగ్గరలోనే ఉంది. నేను ఇప్పుడు అక్కడికే వెళుతున్నాను. నీకు అబ్జెక్షన్ లేకపోతే, వచ్చి అక్కడే రిఫ్రెష్ అవ్వొచ్చు.” అన్నాడు. సరిత అతని వైపు సాలోచనగా చూసింది. అతను కాస్త తటపటాయిస్తూ, “జస్ట్ ఫ్రెండ్లీ ఇన్విటేషన్.” అన్నాడు. ఆమె చిన్నగా నవ్వి “అక్కడ జనాల్లో ఇబ్బంది పడే బదులు, ఇదే బెటర్ అనుకుంటా.” అంది. వెంటనే అతను హుషారుగా ఒక ఆటోని పిలిచాడు. పది నిమిషాల్లో వాళ్ళు గెస్ట్ హౌస్ చేరుకున్నారు. రిసెప్షన్ లో ఏదో చెప్పి, రూమ్ కీస్ తెచ్చాడు. ఇద్దరూ ఫస్ట్ ఫ్లోర్ లో ఉన్న రూమ్ లోకి చేరుకున్నారు. సరిత ఒకసారి రూమ్ ని పరికించి చూసింది. చాలా లగ్జూరియస్ గా ఉంది ఆ రూమ్. “మ్…చాలా బావుంది.” అంది మెచ్చుకుంటూ. అతను హేపీగా నవ్వుతూ, “ప్రతీ సిటీలోనూ మా కంపెనీకి ఇలాంటి గెస్ట్ హౌస్ లు ఉంటాయి. సో ఎక్కడికి వెళ్ళినా ట్రబుల్ ఉండదు.” అన్నాడు. “నైస్.” అని, తన బేగ్ ని పక్కనే ఉన్న టేబుల్ మీద పడేసింది. బేగ్ ని ఓపెన్ చేసి, టవల్ బయటకి తీసి, అతని వైపు చూసింది. అతను వెంటనే “ఓకే, నేను బాల్కనీలో ఉంటా. నువ్వు ఫ్రెష్ అవగానే పిలు.” అని అతను బాల్కనీలోకి వెళ్ళిపోయాడు. సరిత కావలసినవి తీసుకొని బాత్ రూమ్ లోకి వెళ్ళి తలుపు వేసుకుంది. రెండు నిమిషాల వరకూ అతనికి ఏమీ అనిపించలేదు గానీ, తనకి కొన్ని అడుగుల దూరంలో ఆమె బాత్ రూమ్ లో ఉందీ, పైగా ఇద్దరమే ఉన్నాం అన్న విషయం అతని మెదడుని తొలిచేయ సాగింది. పైగా రాత్రి, విందు భోజనం ముందు సూప్ లాంటి వ్యవహారం జరిగిందేమో, అతని మీటర్ కొట్టేసుకుంటుంది. ఇంతలోనే మళ్ళీ చిన్న భయం. వేళ్ళు విరుచుకుంటూ బాల్కనీ లోనే నిలబడి ఆలోచిస్తున్నాడు. టెన్షన్ తట్టుకోలేక అర్జెంట్ గా సిగరెట్ తాగాలని అనిపించింది. పేకెట్ లోపల గదిలో ఉంది. వెళ్ళాలా, వద్దా అని కొద్దిసేపు ఆలోచించాడు. ఇక వెళ్ళడమే బెటర్ అనిపించి, లోపలకి అడుగు పెట్టాడు. అతని ఫేంట్ జేబులోంచి పేకట్ తీస్తుండగా, బాత్ రూమ్ తలుపు తెరుచుకుంటున్న చప్పుడు. బిగుసుకు పోయాడతను. మామూలుగా బయటకి వచ్చేసింది ఆమె. రాజేష్ పేకెట్ తీసుకొని వెనక్కి తిరిగాడు. గదిలో అతన్ని చూడగానే, షాకయ్యి అలాగే నిలబడిపోయింది ఆమె. గదిలో అతను ఉండడని ధైర్యంతోనేమో, వంటి మీద టవల్ తోనే బయటకి వచ్చేసింది. అసలే చిన్న సైజు టవల్, ఆమె స్థనాలని సగంకూడా దాచలేక అవస్త పడుతుంది. కింద అయితే, మోకాళ్ళకు అర అడుగు పై వరకూ మాత్రమే కప్పగలిగింది. సగం తెరచిన బటర్ స్కాచ్ ఐస్ క్రీం పేకెట్ లా ఉంది ఆమె. నోరూరిపోతుంది అతనికి. ఆగడం అతని వల్ల కావడం లేదు. నెమ్మదిగా ఒక్కో అడుగు ఆమె వైపు వేయసాగాడు. ఆమె కదలడానికి కూడా శక్తి లేనట్టు అలాగే నిలబడి పోయింది. ఆమెకి తన ఊపిరి తగిలేంత దూరంలోకి వచ్చేసాడతను. ఆమె వంటిపై నుండి వస్తున్న తాజాదనపు పరిమళం అతన్ని మరింత పిచ్చెక్కిస్తుంది. నెమ్మదిగా ఆమె భుజాలపై చేతులు వేసాడు. ఆమె చిన్నగా వణుకుతుంది. ఆ వణుకు ఆమె పెదవులలో మరింత ప్రస్ఫుటంగా కనిపిస్తుంది. అతను నెమ్మదిగా ఆమె పెదవులను తన పెదవులతో తాకాడు. ఆమె సందిగ్ధంగానే తన పెదవులను కొద్దిగా తెరిచింది. అతను సన్నగా వణుకుతూ, ఆమె కిందిపెదవిని అందుకోబోతుండగా….. పెద్ద శబ్ధంతో సెల్ మోగింది. ఇద్దరూ ఉలిక్కి పడి విడిపోయారు. మోగుతున్నది రాజేష్ సెల్, శివ కాల్ చేస్తున్నాడు. అతను గబుక్కున కాల్ లిఫ్ట్ చేసాడు. అటునుండి శివ “ఒరేయ్, దిగిపోయారా?” అని అడిగాడు. రాజేష్ తడబడుతూ “ఆ…ఇప్పుడే జస్ట్..” అన్నాడు. “సరిత ఉందా?” అన్నాడు. ఏం చెప్పాలో తెలియని కంగారులో “ఆఁ..ఉంది.” అన్నాడు. “ఒరేయ్, అది ఫంక్షన్ హాల్ కి వెళ్ళి ఫ్రెష్ అవుతానంటుందేమో, వద్దని చెప్పు. అక్కడ అంత కంఫర్టబుల్ గా ఉండదు. ఎలాగూ నీ కంపెనీ గెస్ట్ హౌస్ ఉంటుంది కదా, అక్కడకి తీసుకుపో. ఫ్రెష్ అయిన తరువాత ఫంక్షన్ హాల్ లో దింపొచ్చు.” అన్నాడు శివ. అతను అలా అంటూ ఉంటే, చాలా గిల్టీగా అనిపించింది రాజేష్ కి. ఇంతలో శివ “ఒకసారి సరితకి ఇవ్వు.” అన్నాడు. అతను మౌనంగా సెల్ ని ఆమెకి అందించాడు. ఆమె కొద్దిసేపు శివతో మాట్లాడి, సెల్ ని రాజేష్ కి ఇచ్చేసింది. అతను మౌనంగా పోయి బాల్కనీలో నిలబడ్డాడు. పది నిమిషాల తరువాత, ఆమె చీర కట్టుకొని, బయటకి వచ్చి, “నేను రెడీ, నువ్వు కూడా రెడీ అయితే, టిఫెన్ చేద్దాం.” అంది పొడిపొడిగా. అతను ఒకసారి ఊపిలి బలంగా పీల్చి, “సరితా, అయినదేదో అయ్యింది. కాస్త ఫ్రీగా ఉండు. ఏదో చిన్న చిన్న టెంప్టేషన్స్ ఉంటూ ఉంటాయి. ఈ సారి ఇలా జరగకుండా చూసుకుందాం, సరేనా?” అన్నాడు. ఆమె కాస్త రిలాక్స్ అయ్యి, నవ్వేసి “సరే, వెళ్ళి తయారవ్వు.” అంది. అరగంటలో ఫ్రెష్ అయ్యి వచ్చాడతను.(Written by Mango Shilpa -- To be continued in Part-03)